مدیریت زباله های الکترونیکی

نحوه تنظیم و مدیریت زباله های الکترونیکی چگونه است؟

مدیریت پسماندها و زباله های الکترونیکی یکی از مهم‌ترین تحولات فناوری در دهه‌های اخیر، توسعه صنعت تراشه‌های الکترونیکی و ریزپردازنده‌ها و شاید مهم‌ترین دستاوردهای فناوری و پیشرفت بشر در قرن اخیر در این زمینه و جنبه‌های مرتبط است.

رشد سریع تولید و مصرف کامپیوتر در جهان منجر به پیدایش زباله های ویژه شده است. این زباله ها به دلیل خطراتی که می توانند برای مردم و محیط زیست داشته باشند، به عنوان زباله های خطرناک شناخته می شوند. مدارهای لحیم سرب (CRT) در لوله های پرتو کاتدی کامپیوتر – کادمیوم در تراشه های کامپیوتر – جیوه در حسگرها، در تجهیزات بازدارنده اشتعال PVC – سوئیچ ها، لامپ های تخلیه و باتری ها در مدار، فقط چند ترکیب در کامپیوترها هستند که خطرات زیست محیطی بالا دارند. اینها به زباله های رایانه محدود نمی شوند، بلکه سایر قطعات خطرناک مانند باتری خودرو، مخزن گاز، قطعات تلویزیون، یخچال های CFC، دستگاه های کپی و فکس نیز وجود دارد.

ضایعات یا زباله های الکترونیکی عموماً به محصولات الکترونیکی اطلاق می شود که عمر مفید آنها به پایان رسیده است.

چگونه زباله های الکترونیکی را باید مدیریت کرد؟

روش های مختلفی برای مقابله با آلودگی الکترونیکی وجود دارد. مانند سوزاندن، بازیافت یا دفن زباله، اما هر روشی خطرات زیست محیطی خاص خود را دارد. یک مطالعه نروژی روی تلفن های همراه قراضه نشان داد که اگر هر کاربر یکی از 3 میلیارد کاربر تلفن همراه جهان را بازیافت کند، سالانه 270000 تن مواد خام ذخیره می شود. زباله های الکترونیکی مشکلی است که اخیراً پدیدار شده و به عنوان یک فرصت تجاری نیز در حال ظهور است که طبیعتا اهمیت بیشتری پیدا می کند.

باید و نباید های بازیافت

مقادیر زیادی از این زباله های الکترونیکی تولید شده در جهان می تواند حاوی مواد سمی و ارزشمند باشد. از تجزیه این مواد آهن، مس، آلومینیوم، طلا و مواد دیگر به دست می آید که بیش از 60 درصد این مواد هستند. در حالی که آلاینده های آن 72 درصد است. در واقع اگرچه فناوری‌های جدید در حوزه الکترونیک در سال‌های اخیر شرایط زندگی ما را بهبود بخشیده است. اما در عین حال به دلیل تولید زباله‌های الکترونیکی که سریع‌تر از زباله‌های خانگی است، با مشکلات جدیدی مواجه شده‌ایم. آنها حاوی مواد خطرناک و سمی بیشتری هستند. وجود برخی از آنها در محیط می تواند دلیل شیوع بیماری های مختلف از جمله فقر آهن، آسیب های مغزی، بیماری های کبدی و … در جامعه باشد.

هنگامی که این آلاینده ها سوزانده می شوند یا به طور غیرقابل کنترلی در محیط بازیافت می شوند، سمیت آنها به حداکثر می رسد. کنوانسیون بازل زباله های الکترونیکی را به عنوان زباله های خطرناک به رسمیت می شناسد. امروزه به موازات شناخت اثرات مضر و مخرب مواد شیمیایی خطرناک، راهکارهایی برای کنترل صحیح آنها اندیشیده شده است و تنها با اجرای این راهکارهای پیشگیرانه می توان از تکرار اشتباهات طرفین جلوگیری کرد.

به دلیل این رشد و توسعه سریع است که فناوری رایانه سریعتر از سایر محصولات الکترونیکی منسوخ می شود. امروزه بیشترین افزایش تولید زباله جامد در کشورهای صنعتی مربوط به زباله های کامپیوتری است. رشد این زباله ها به قدری سریع است که کشورهای پیشرفته اعلام کرده اند اگر برای تولید بی رویه این زباله ها واکنش ها و راهکارهای جدی و اساسی اتخاذ نشود، چند سال دیگر این کشورها بر فراز کوهی از زباله های رایانه ای قرار خواهند گرفت.

ضایعات و زباله های کامپیوتری

ضایعات و زباله های الکترونیکی کامپیوتر های رومیزی به ازای هر کدام حاوی 32 درصد پلاستیک، حدود 7 درصد سرب، 41 درصد آلومینیوم، مقداری طلا، نقره و آهن و همچنین فلزات سنگین و خطرناک مانند کادمیوم، جیوه و آرسنیک است. بنابراین می توان به طور دقیق تخمین زد که 4 میلیون کامپیوتر منسوخ حاوی مقادیر زیادی عناصر خطرناک و همچنین عناصر ارزشمندی مانند طلا و نقره هستند. بازیافت عمده این سیستم ها نه تنها می تواند از نظر اقتصادی مقرون به صرفه باشد، بلکه از خطرات زیست محیطی نیز جلوگیری می کند.

با توجه به اینکه تمامی اجزای ابزار و تجهیزات الکترونیکی قابلیت استفاده مجدد در زمینه های مختلف را دارند، در صورتی که شرکت های تولید کننده آنها در سراسر جهان مسئولیت بازیافت محصولات را بر عهده بگیرند، باعث ورود عناصر سنگین و گازهای سمی به محیط می شود. . بدانید که عواقب زیست محیطی استفاده از روش های نامناسب بازیافت زباله های الکترونیکی یا روش های دیگر مانند دور ریختن و سوزاندن اجزا و ابزار منسوخ شده تا حد زیادی کاهش می یابد. بنابراین این کشورها نیز سعی خواهند کرد محصولات خود را به گونه ای تولید کنند که اولاً برای مصرف کننده مدت زمان بیشتری از آنها استفاده شود و ثانیاً به روشی آسان تر بازیافت شوند.

ضایعات باتری

استفاده از باتری‌های خشک برای اسباب‌بازی‌ها، ساعت‌ها، لپ‌تاپ‌ها، تلفن‌های همراه، دستگاه‌های مکانیکی قابل حمل و رایانه، میزان آن‌ها را در زباله‌های خانگی افزایش می‌دهد. باتری های قلیایی هر روز در خانه ها در کنترل از راه دور، چراغ قوه و سایر وسایل الکترونیکی استفاده می شوند. باتری های مورد استفاده در ساعت ها، سمعک ها و غیره نیز حاوی جیوه، نقره، کادمیوم، لیتیوم یا سایر فلزات سنگین هستند. حجم باتری های استفاده شده نیز قابل توجه است، بنابراین طبق آمار سال 2005، 8 میلیارد باتری در آمریکا و 6 میلیارد در ژاپن منسوخ شده و این رقم در برزیل یک میلیارد است. دلیل این افزایش را می توان رشد فناوری در دهه اخیر دانست، به طوری که امروزه استفاده از تلفن همراه، تلفن های بی سیم، چراغ قوه، رادیو، ساعت، ماشین حساب، اسباب بازی و …. حتی در کشورهای در حال توسعه نیز گسترده است. از آن استفاده نمی کنند.

ایران نیز کشوری در حال توسعه است که در نتیجه استفاده از تجهیزات فناوری جدید مانند رایانه، تلفن، دوربین های دیجیتال مصرف باتری را افزایش داده است. تنها راه برآورد باتری های مورد استفاده در ایران، ثبت میزان باتری های وارداتی به ایران است. بنابراین در دهه گذشته (از سال 1376 تا 1385) 10000 تن باتری از کشورهای امارات، چین، کره جنوبی و … وارد ایران شد و تقریباً تمام باتری های مستعمل ایران در زباله های شهری دفع شد و پس از آن. مدتی در محل دفن زباله شهری دفن و جمع آوری شد.

پیش بینی می شود طی دهه گذشته 10000 تن باتری مستعمل در محل های دفن زباله و دفن زباله های شهری در ایران قرار گیرد. نگرانی در مورد باتری های زباله در محل های دفن زباله این است که آنها حاوی جیوه، کادمیوم، لیتیوم، نیکل، روی و سایر فلزات سنگین هستند. که زباله های جامد شهری را در محل های دفن زباله آلوده می کنند و اغلب در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرند. اثرات مضر این مواد بر انسان و حیات وحش مشاهده شده است. با این حال، تأثیر کلی این مواد همچنان به شرایط محیطی محل دفن زباله و همچنین وضعیت باتری ها بستگی دارد.

اجزا و عناصر موجود در ضایعات الکترونیکی

اجزا و عناصر موجود در زباله های الکترونیکی، بیش از 38 عنصر شیمیایی مجزا در زباله ها شناخته شده است. یک کامپیوتر جدید ممکن است حاوی بیش از 6 درصد وزنی سرب باشد.

1. مواد فله: اپوکسی، فایبرگلاس، پی وی سی، PCB و پلاستیک
2. عناصر در حجم بالا: سرب، قلع، مس، سیلیکون، بریلیم، کربن، آهن و آلومینیوم
3. عناصر در مقادیر کم: کادمیوم، جیوه و تالیم
4. عناصر در مقادیر کم: آنتیموان، آرسنیک، باریم، بیسموت، بور، کبالت، گالیم، ژرمانیوم، طلا، ایندیم، لیتیوم، منگنز، نیکل، پالادیوم، پلاتین، رودیم، سلنیوم، نقره و آنادیم.

ما در حامی بازیافت بهترین راه را برای مدیریت ضایعات یا زباله های الکترونیکی به شما معرفی میکنیم! فروش زباله های الکترونیکی خود به بهترین قیمت به ما! قطعات قابل بازیافت را میتوانید در وبلاگ ما پیدا کنید.